Kostka mocy i tetris, czyli uwaga, goście, goście!

Nurtujące pytanie, jakie zawsze się do mnie dobija, ilekroć zapraszam do siebie w gościnę - jak tu połączyć swoje fanaberie z czyimiś gustami smakowymi? Jak nie przesadzić i nie narzucić się z własnym spojrzeniem na kwestie smaku, jak nie przegiąć, jak nie sprawić, żeby ktoś się poczuł się zniewolony rygorami, jakie narzucam sobie w kuchni? Jak stworzyć coś, co jednocześnie będzie nosić charakterystyczny rys moich preferencji kulinarnych, co będzie mnie określać i jednoznacznie wskazywać na dzieło moich rąk?

Co zrobić, aby ktoś poczuł się komfortowo, jak we własnym domu? By bez krępacji, w pełni swobody, mógł podwinąć pod siebie nogi tudzież wyciągnąć się, rozporządzać stertą poduch wedle zamiłowania, lub zagrzać się w ciepłym kokonie kocyka? Co zrobić, by stworzyć zapraszającą atmosferę domowego ogniska, przy którym chce się przycupnąć i zostać na dłużej? 

Mózgownica paruje, wena sięga zenitu, pojawia się długo upragnione oświecenie, pojawia się pomysł na synkretyczne połączenie własnego kulinarnego "ja" z uniwersalnymi gustami smakowymi. Oto i ona, kostka mocy. Czyli nowy wymiar czekolady.

 

 Kostka mocy w pełnej krasie.

 

 Prowizoryczny talerzowy tetris. 

Jak to się robi, czyli zabawa w cukiernika krok po kroku.

Spód:

• szklanka płatków (żytnich, owsianych, orkiszowych - wedle gustu)
• szklanka wiórków kokosowych
• szklanka daktyli
• dwie garści rodzynek
• cynamon, imbir, chili
• dwie łyżki kakao
• łyżka miodu lipowego

Polewa:

• dwie tabliczki czekolady gorzkiej (o zawartości kakao co najmniej 70 procentowej)
• dwie łyżeczki oleju kokosowego
• dwie łyżki masła orzechowego
• imbir, cynamon, szczypta soli morskiej

Zabawę czas zacząć.

Daktyle zalewamy ciepłą wodą; blendujemy na gładką masę (razem z wodą, w której się moczyły). W międzyczasie moczymy rodzynki (wystarczy 10 minut) i podprażamy na patelni wiórki kokosowe do momentu, aż zaczną wydzielać przyjemny aromat (grunt to ich nie przypalić). Pastę daktylową miksujemy z płatkami i wiórkami - masa będzie gęsta i zbita. Dodajemy przyprawy, kakao i ewentualnie łyżkę miodu (wskazany byłby miód o aromatycznym, silnym aromacie ziół). Całość mieszamy do złączenia wszystkich składników i uzyskania zwartej masy. Następnie wykładamy dno foremki i ubijamy, by nadać masie jednolitą i gładką formę. Odstawiamy do lodówki.

Czas na polewę.

Czekoladę roztapiamy w kąpieli wodnej. Następnie dodajemy olej kokosowy i przyprawy. Na koniec dorzucamy dwie czubate łyżki masła orzechowego i mieszamy dopóty, dopóki nie będzie grudek. Lekko przestudzoną polewę wylewamy na wcześniej przygotowany spód i zostawiamy do stężenia.

Polewa jest zwarta i elastyczna, dzięki dodatkowi oleju kokosowego ma jedwabistą, aksamitną konsystencję i zachęcający połysk, z kolei masłu orzechowemu zawdzięcza głęboki, ostry smak. I co najważniejsze, podczas krojenia nie kruszy się i nie pęka. Wielki plus i owacje na stojąco. Tym samym wystawiam jej okrągłą dziesiątkę i nominują ją do tytułu najlepszych czekoladowych missek ever.

A potem, po spełnieniu się w roli domorosłego cukiernika, czas na przeistoczenie się w tetris-mastera. Czyli bądź tu człowieku mądry i pokrój swe dzieło w taki sposób, by uzyskać efekt pięknych, foremnych, idealnie równych kosteczek. Póki co, mi się to jeszcze nigdy nie udało. Jestem mistrzem w nierównym rozkrawaniu wyrobów cukierniczych. Pocieszam się tym, że brak idealizmu w tej materii dodatkowo pogłębia aspekt komfortu w tytułowym 'comfort food', proponując w  miejsce wymuszonej i zobowiązującej perfekcji nutkę upragnionej swobody.

 

www.comfortfood.pl